eit liv i tårer

do not pity the dead, harry, pity the living. above all pity thoes who live without love.

spoiler alert.

ralph fiennes, daniel radcliff, avada kedavera. og så blir det kvitt. akkurat slik det skulle bli. kvitt og dust, som eit tynt teppe av skodde. kvite skyer. det er kings cross. det er harry og dumbledore og ein døyande del av tom riddle. naken, kvit, spinkel og blodete. ein blanding av eit barn og eit vesen. ein blanding av levande og død. det er tomhet farga i kvitt. og det er vakkert og rått og magisk. akkurat slik det skal vere.

og det er ei tolking. ei tolking, ikkje berre gjort av david yates, men også av emma og daniel og rupert. ei tolking frå maggie smith og alan rickman, frå gary oldman og ralph fiennes. det er ei bok, fleire bøker, ei historie, tolka av så mange forskjellege, kreative mennesker. frå regissør til cast, frå sminkørar til ad-ar (art direction). ei tolking laga av menneske der denne historia, desse bøkene, karakterane, har vore livet deira – barndommen deira, på ein heilt anna måte enn nokon andre kan påstå – og det er vakkert. til tross for alle avvik og omskrivingar, er det vakkert. det er skjørt og mørkt og dystert og skremmandes djupt. ein adaptasjon ein ikkje gløymer, for det er den siste, og det er den viktigaste.

det er alan rickman, ikkje i shrieking shack, men i ein krystallbåt. det er nagini, kill, og tårer av sølv. der det gøymde seg eit heilt liv, ein heil kjærleik – gløymde løyndomar frå hjartets innerste hjørne. og det er hudlaust og ekte. og sjølv om det er redigert i forhald til boka, så kom den gjennom – bodskapen, meininga. det løynde poenget som ikkje kunne komme før det nesten var slutt. det som forklarte alt.

og tårene vart til elver som vart til hav.

det er så mykje, så mange. det verkar fåfengt å ta tak i berre ein del, i berre nokre einskilde – for dei er berre små bitar av det heile. av poenget og moralen. det handlar ikkje berre om harry, eller voldemort, eller ron og hermoine. det handlar ikkje berre om kjærleik, men og om sorg og sinne, mot og motlause – hat og barmhjertigheit. det handlar om vennskap, om å vekse opp, om å bli eit menneske. det handlar om å leve, det handlar om livet. og det er det som gjer det så magisk og fantastisk – for det er nettopp det vi alle har til felles.

of course it is happening inside your head. but why on earth should that mean that it is not true?

translation:
i watched the last harry potter movie today, and here are my thoughts around the movie, the movies, the story and the adaption from book to movie.